ของขวัญปี 2556

สวัสดีปีใหม่...ปี พ.ศ. ๒๕๕๖ หรือปี ค.ศ. 2013

ในที่สุด บล็อกเล่าไปเรื่อยเปื่อย พร่ำเพรื่อ และเพ้อพรรณนา ก็เตาะแตะตั้งไข่มาได้ครึ่งปี
ลึกๆ นึกว่าจะไม่รอดและปลาสนาการหายไปแบบดาดดื่นตามธรรมชาติ
แม้นหลังๆ พลังไฟที่จะอัพบล็อกเกิดสนิทขึ้นเขลอะแล้วพาลเกียจคร้านโรยแรง

ปีเก่า ๒๕๕๕ ใกล้จะผ่านพ้นอีกปีแล้ว...วูบวาบใจหายเช่นกัน
ในเมื่อเหลือเวลาอีกไม่นาน...จะก้าวข้ามผ่านไปสู่ปีใหม่
จึงขอฝากฝังและจดจารบทกลอนพื้นๆ เพื่อบันทึกอารมณ์พล่านๆ ที่พรายกระซิบแผ่วๆ
ไว้เป็นอดีตซึ่งในอนาคตยามแก่ชราภาพอาจได้กลับมาอ่านทบทวนความหลังบ้าง

ของขวัญปี 2556

สวัสดีปี ๒๕๕๖
อาจเป็นปีที่สะทกสะท้านไหว
หรือเป็นปีที่ความฝันนั้นอยู่ไกล
เกินเอื้อมจะคว้าไขว่ไว้ได้ทัน

ปีเก่าผ่านไป...ปีใหม่ก็ผ่านมา...
ขณะเข็มนาฬิกาหมุนเปลี่ยนผัน
ปฏิทินเปิดหาย รักมลายพลัน
สัมผัสเพียงความเงียบงันของวันคืน

สวัสดีปีใหม่...
อาจเป็นปีที่หัวใจแสนขมขื่น
ดื่มด่ำกับความเดียวดาย เมามายสะอื้น
เพราะชีวิตมิอาจยืนเพียงลำพัง

ท่ามกลางสายลมหนาวของความเหงา
ขอของขวัญแค่มีเราสุขสมหวัง
ให้คล้องรักครองคู่อยู่จีรัง
พบพานคนน่ารักนาชังสักครั้งเอย...

***

ปี ๒๕๕๖ ขอเป็นนกผกผิน
ท่องโบยบินเหนือฟากฟ้าอย่างผ่าเผย
ยามเหนื่อยล้าก็ร่อนลงก่อนผ่านเลย
หยุดพักชมหมอกเหมยหรือทะเล

กลัวจะเป็นนกปีกหุบลู่อยู่ในกรง
หมดไร้สิ้นพิษสงออกเริงเร่
ขังตัวเองกับวิถีที่จำเจ
รอปีกกล้า...ฟ้าร้องเห่ค่อยทะยาน

เรามาไกลกว่าอายุ - ปัจจุบัน
พอเหลียวหลังกลับหันแทบพลุ่งพล่าน
มองเห็นแต่ความหม่นหมองของวันวาน
โลกในจินตนาการอยู่ที่ใด--?

ขอเถอะ, ขอวันพรุ่งรุ่งอรุณ
พานพบแสงเรืองอุ่นสว่างไสว
ชีวิตนี้เพียงสุขบ้าง ณ ทางไกล
ประสบสิ่งแสนยิ่งใหญ่สักครั้งเอย...

.