ฟรีแลนซ์ไม่มีโบนัส

ใกล้สิ้นปี...สำหรับพนักงานประจำผู้รับเงินเดือนนั้น
คงต่างหมายมาดปรารถนา "โบนัส" กันแน่แท้ นอกเหนือจากการปรับเงินเดือนขึ้น
ซึ่งปัจจัยเรื่องโบนัสนั้นก็อยู่ที่มาตรฐาน ผลประกอบการ หรือนโยบายของแต่ละที่
หากยิ่งเป็นบริษัทขนาดเล็กหรือขนาดกลาง เห็นทีต้องลุ้นกันแบบหายใจไม่ทั่วท้องก็ได้

ความจริงว่าจะบอกเล่าแบ่งปันเรื่อง ราคาค่าจ้างของพิสูจน์อักษร ฟรีแลนซ์
ทว่าขอพักไว้ก่อน ไหนๆ ก็จะสิ้นปีแล้ว ทั้งได้อ่านข่าวเกี่ยวกับเรื่อง "โบนัส" โดยบริษัทที่ปรึกษาเฮย์กรุ๊ป
ที่เผยผลสำรวจการจ่ายโบนัสขององค์กรชั้นนำในประเทศไทย ประจำปี พ.ศ. ๒๕๕๕
ซึ่งคาดว่าจะอยู่อยู่ในอัตราเฉลี่ย 2.8 เดือน (คิดง่ายๆ ตีเป็นตัวเลขกลมๆ ก็สามเดือน)
โดยกลุ่มธุรกิจที่คาดว่าจะจ่ายโบนัสสูงสุด 3 อันดับแรก ประกอบด้วย
(1) กลุ่มอุตสาหกรรมหนัก คาดว่าจะจ่ายโบนัส 3.75 เดือน
(2) กลุ่มสาธารณูปโภค คาดว่าจะจ่ายโบนัส 3.53 เดือน
(3) กลุ่มปิโตรเคมี คาดว่าจะจ่ายโบนัส 3.04 เดือน


เมื่อสำรวจแยกเป็นรายกลุ่มและรายบริษัทที่มีการจ่ายโบนัส ต้องนับว่า
กลุ่มอุตสาหกรรมยานยนต์ เป็นที่หนึ่งของความใจป้ำใจสปอร์ต (ไม่ช๊อต)
โตโยต้า คาดว่าจะจ่าย 8.5 เดือน
มิตซูบิชิ 7 เดือน บวกเงินเพิ่ม 3 หมื่นบาท
ยามาฮ่า 5 เดือน
ฮอนด้า 6 เดือน บวกเงินเพิ่ม
นิสสัน, ฟอร์ด และมาสด้า จ่าย 4 เดือน

กลุ่มอุตสาหกรรมรับเหมาก่อสร้าง
ชิโนไทย จ่ายถึง 10-12 เดือน (ถือว่ามากสุด)
อิตาเลียนไทย ดีเวลลอปเมนต์ เฉลี่ย 1 เดือน
บริษัทพรีบิลท์ 4-6 เดือน
บริษัท ช.การช่าง 3 เดือน

กลุ่มอุตสาหกรรมอาหาร เครื่องดื่ม สินค้าอุปโภคบริโภคและค้าปลีก
เครือสหพัฒนพิบูลจ่าย 5 เดือน
โออิชิ กรุ๊ป 2 เดือน
เซ็นทรัลพัฒนา 3.5 เดือน
ซีพีเอฟ 2 เดือน (จ่ายเท่ากันทุกปี)
บริษัท ไทยเพรซิเดนท์ฟูดส์ จำกัด (มหาชน) ผู้ผลิตบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตรา “มาม่า” อยู่ที่่ 4-5 เดือน

กลุ่มอุตสาหกรรมการสื่อสารและโทรคมนาคม
พีเอสไอ โฮลดิ้ง จ่ายให้ 3-5 เดือน
เอไอเอส 4 เดือน
กสท. 4 เดือน
ดีแทค 1 เดือน
ทีโอที 1 เดือน

ลองมาดูอีกสักหนึ่งกลุ่มกัน... (เสียดายไม่มีกลุ่มพวกสำนักพิมพ์)
กลุ่มสื่อหนังสือพิมพ์
ไทยรัฐ 4 เดือน
เดลินิวส์ จ่าย 3-4 เดือน
เครือมติชน 2 เดือน
กรุงเทพธุรกิจ 1-2 เดือน
ฐานเศรษฐกิจ 1 เดือน
โพสต์ทูเดย์ 0.5 เดือน

ขอแสดงความยินดีกับทุกท่านที่ได้ "โบนัส" ด้วย หลังจากทำงานมาหนักและเหนื่อยทั้งปี

ขณะที่อาชีพ ฟรีแลนซ์ แอนด์ อิสระเสรี นั้น ไม่มีโบนงโบนัสอันใดทั้งสิ้น
ยิ่งฟรีแลนซ์อย่างผมด้วยแล้ว แค่มีงานป้อนเข้ามาให้ทำตลอดและได้เงินสม่ำเสมอก็ดีใจยิ่ง
จึงมิบังอาจคิดเรื่องโบนัสให้บึ้งตึงบูดบึ้งในอารมณ์ ด้วยบุญวาสนาคนเราย่อมต่างกัน
คิดแค่ว่า...จะหางานฟรีแลนซ์เพิ่มยังไง หาลูกค้าส่งงานงานประจำเช่นไร และก็ทำงานให้ดีที่สุด
กระทั่งจะหาเงินโดยสุจริตเยี่ยงไรเพื่อจะได้มีเงินส่งให้พ่อแม่บ้าง

ฉะนั้น ฟรีแลนซ์ไม่มีโบนัส ก็ย่อมเป็นเช่นนี้ไปตลอดกาลสมัย
ทำงานอย่างมีความสุข สนุกกับงาน และเบิกบานกับชีวิตที่เลือกแล้วดีกว่า
ในเมื่อเราไม่ได้โกงกิน ฉ้อฉล หลอกลวง ปล้นฆ่า หรือปอกลอกเอาเงินใครฟรีๆ
เราใช้สมอง ทุ่มเทความคิด ทำงานด้วยใจ มีความรับผิดชอบ หนักเอาเบาสู้ และก็อยู่อย่างพอเพียง
เราก็จะมีพื้นที่แห่งความสุขเล็กๆ ทั้งพึงพอใจกับวิถีชีวิตที่ไม่เห่อตามกระแสบริโภคนิยม

ดังนั้น โบนัสสำหรับอาชีพฟรีแลนซ์ ของผมแล้ว...
โบนัสก็คือการไม่ต้องตื่นแต่เช้าแล้วกุลีกุจอไปตอกบัตร ไม่ต้องเบียดเสียดแออัดไปกับการเดินทาง
ไม่ต้องเสียสุขภาพจิตกับการจราจรติดขัดบนท้องถนนของกรุงเทพฯ ไม่ต้องกินข้าวเที่ยงตามเวลาพัก
ไม่ต้องเสแสร้งปั้นหน้ามายากับผู้คนมากมายในออฟฟิศ ไม่ต้องพะวงเรื่องฝนตก อากาศหนาว
ไม่ต้องเขียนใบลากิจ ลาป่วย และไม่ต้องสิ้นเปลืองค่าเสื้อผ้า ค่าน้ำหอม หรือค่าเครื่องสำอางใดๆ

"เงิน" อาจเป็นคำตอบที่อำนวยความสุขสบายได้ ทำให้คนรอบข้างรู้สึกดีๆ ได้
"เงิน" อาจพาไปเที่ยวไหนต่อไหนได้ เสริมแต่งความสวยได้ ให้การศึกษาสูงๆ ได้
"เงิน" อาจทำให้มีหน้ามีตาทางสังคม บันดาลบ้านหลังงามๆ และรถคันหรูๆ ได้
"เงิน" อาจซื้อบริการทางเพศได้ เลี้ยงดูสาวๆ ได้ ซื้อวัตถุสิ่งของได้มากมายพะเรอเกวียน
"เงิน" อาจเป็นบันไดเพื่อตำแหน่งหน้าที่ที่สูงขึ้นได้ และก็ทำลายจิตวิญญาณมนุษย์ด้วยกันเองได้เช่นกัน

ที่แน่ๆ "เงิน" ซื้อไข่ไก่ ปลากระป๋อง ข้าวสาร และมาม่าได้...
ทว่า "เงิน" มิอาจยื้อหรือซื้อความแก่และความตายได้แน่ๆ (อาจประวิงเวลาได้บ้าง)
เพราะที่สุดทุกๆ คนก็มิอาจหลบเร้นหรือหนีพ้นสัจธรรมแห่งชีวิตเพื่อความเป็นอมตะได้....

โบนัสแท้ๆ สำหรับผมนั้นก็คือ...
เห็นคนไทยรักกันและสามัคคีกันมากๆ