วันผ่านคืน คืนผ่านวัน แสนวังเวง
ยินแต่เพียงเสียงเพลงแว่วหวิวไหว
คืนผ่านวัน วันผ่านคืน แสนขื่นใจ
เพียงหลับตาคราใดให้ปวดร้าว...
บางที ชีวิตคนเราก็เรื่อยเปื่อยไปวันๆ มองนาฬิกาเดินไปอย่างเชื่องช้า
สมองพลันคิดโน่นคิดนี่จิปาถะ วายวุ่น ที่สุดก็เลิกคิดแล้วมองโลกด้วยความเป็นจริง
บางขณะ จิตใจก็เศร้าโศก ให้รู้สึกอ่อนแอ เหม่อมองท้องฟ้าทะมึนหม่น
จินตนาการถึงสถานที่บางแห่ง ที่ที่ไม่มีความทุกข์หรือคราบน้ำตาเปรอะเปื้อแก้ม
บางครา ร่างกายก็หมดเรี่ยวแรง ให้เหนื่อยหน่ายต่อทุกสรรพสิ่ง จ้องใบไม้เหี่ยวแห้ง
ฝันถึงบ้านเกิดที่ห่างไกล คิดถึงอ้อมกอดของบุพการี หวนระลึกถึงวัยเยาว์...
ชีวิตในเมืองหลวงที่พลุกพล่านด้วยผู้คน รถรา และตึกใหญ่ ใช่ว่าจะเนรมิตความสุขได้เสมอไป
เราอาจเป็นคนแปลกหน้าต่อกันท่ามกลางท้องถนน เราอาจคือคนมอมแมมในห้างสรรพสินค้าใหญ่
ทั้งเราอาจเป็นคนไม่มีค่าหรือไม่มีตัวตนในร้านเหล้ากลางใจเมืองศิวิไลซ์
ผ่านไปอีกหนึ่งวัน...
ขณะเดินคอตกและกำเศษสตางค์ไปซื้อไวไวกับไข่ไก่เพื่อประทังชีวิต
ข้าวสารหมดถุง ท้องร้องโอ๊กอ๊าก หมดพลังไฟครุ่นคิดใดๆ เหลือเพียงลมหายใจแผ่วโหย
ผ่านไปอีกวัน... ล่วงสู่คืน...
ฉันฝันว่าฉันตาย
ฉันอยากหลับโดยนิรันดร์...
.
